← دسته بندی برندها →

• برندهای مبلمان
• برندهای دکوراسیون
• برندهای ساختمانی

• برندهای ساعت
• برندهای طلا و جواهر
• برندهای پوشاک

• برندهای مسافرتی
• برندهای رستورانی
• خدمات مجالس

• برندهای خودرو
• برندهای ورزشی
• شوروم های لوکس

← مقالات لایف استایل لوکس →

• خودرو
• گردشگری
• ورزشی

• مبلمان
• دکوراسیون
• ساختمانی

• ساعت
• طلا و جواهر
• پوشاک

• رستوران
• مقالات سلبریتی ها
• مقالات لاکچری

← تیزرهای لایف استایل لوکس →

• تیزرها
• تیزرهای خودرو

• تیزرهای دکوراسیون
• تیزرهای مبلمان

• تیزرهای ساختمانی
• تیزرهای گردشگری

• تیزرهای سلبریتی ها
• تیزرهای ورزشی

کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

مقاله کلیسای جامع سنت باسیل مسکو با تصاویر با کیفیت

کلیسای جامع واسیلی خجسته (به روسی: Собо́р Васи́лия Блаже́нного، tr. Sobór Vasíliya Blazhénnogo)، که معمولاً به عنوان کلیسای جامع سنت باسیل مسکو شناخته می شود، یک کلیسای ارتدکس در میدان سرخ مسکو است و یکی از محبوب ترین نمادهای فرهنگی در کشور روسیه است. این ساختمان که اکنون به موزه تبدیل شده است، به طور رسمی به عنوان کلیسای جامع شفاعت مقدس الهیات مقدس در خندق یا کلیسای جامع پوکروفسکی شناخته می شود. این بنا از سال 1555 تا 1561 به دستور ایوان مخوف ساخته شد و یادآور تصرف کازان و آستاراخان است. نکته جالب توجه در این مورد این است که این بلندترین ساختمان شهر تا زمان تکمیل برج ناقوس ایوان بزرگ در سال 1600 بود.

ساختمان اصلی کلیسای جامع سنت باسیل مسکو که به عنوان کلیسای ترینیتی و بعد ها به عنوان کلیسای جامع تثلیث شناخته شد که شامل هشت کلیسای کوچک بود که در اطراف یک کلیسای کوچک مرکزی که به شفاعت اختصاص داده شده بود قرار داده شده بودند. دهمین کلیسای کوچک در سال 1588 بر فراز قبر مقدس قدیس محلی واسیلی (ریحان) ساخته شد و در قرون 16 و 17، کلیسا، که (مانند همه کلیساها در مسیحیت بیزانسی) به عنوان نماد زمینی شهر بهشتی تلقی می شد و عموماً به عنوان «اورشلیم» شناخته می شد و به عنوان تمثیلی از معبد اورشلیم در رژه سالانه یکشنبه نخل با حضور پدرسالار مسکو و تزار برگزار می شد.

کلیسای سنت باسیل

کلیسای جامع سنت باسیل مسکو دارای 9 گنبد است که هر کدام مربوط به کلیسایی متفاوت است و به شکل شعله آتشی است که به آسمان می‌آید و طرحی است که مورد مشابه ای در معماری روسی ندارد. دیمیتری شویدکوفسکی در کتاب معماری روسیه و غرب بیان می کند که "این بنا شبیه هیچ ساختمان روسی دیگری نیست و در کل هزاره سنت بیزانسی از قرن پنجم تا پانزدهم هیچ چیز مشابهی نمی توان یافت ... نکته عجیبی که توسط آن شگفت زده می شویم، غیرمنتظره بودن، پیچیدگی و درهم آمیختگی خیره کننده جزئیات متعدد طراحی این بنا است."

به عنوان بخشی از برنامه دین زدایی دولتی، کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از جامعه ارتدوکس روسیه به عنوان بخشی از مبارزات ضد مذهبی اتحاد جماهیر شوروی مصادره شد و از سال 1928 به عنوان بخشی از موزه تاریخی دولتی فعالیت می کرد و در سال 1929 به طور کامل سکولاریزه شد و به عنوان مالکیت فدرال فدراسیون روسیه باقی ماند و البته این کلیسا از سال 1990 بخشی از کرملین و میدان سرخ مسکو در میراث جهانی یونسکو بوده است که با انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، خدمات هفتگی مسیحیان ارتدکس با دعا به سنت باسیل از سال 1997 بازسازی شد.

بررسی ساخت و ساز کلیسای جامع سنت باسیل مسکو تحت نظر ایوان چهارم

مکان کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از نظر تاریخی، یک بازار شلوغ بین دروازه سنت احمق (بعدها نجات دهنده) کرملین مسکو و پوساد دورافتاده بوده است که مرکز بازار با کلیسای ترینیتی مشخص شده بود که از همان سنگ سفید کرملین دیمیتری دونسکوی (1366–1368) و کلیساهای آن ساخته شده بود. تزار ایوان چهارم هر پیروزی در جنگ روسیه و کازان را با برپایی یک کلیسای یادبود چوبی در کنار دیوارهای کلیسای ترینیتی جشن می گرفت و در پایان لشکرکشی او به آستاراخان، آن را در مجموعه ای از هفت کلیسای چوبی پوشانده بود و بر اساس گزارش نیکون کرونیکل، در پاییز 1554، ایوان دستور ساخت کلیسای چوبی شفاعت را در همان محل «روی خندق» داد. یک سال بعد، ایوان دستور ساخت یک کلیسای جامع سنگی جدید را در محل کلیسای ترینیتی برای بزرگداشت مبارزات خود داد و این تصمیم به عنوان تقدیم یک کلیسا به یک پیروزی نظامی برای مسکووی "یک نوآوری بزرگ" بود که از منظری دیگر قرار دادن کلیسا در خارج از دیوارهای کرملین یک بیانیه سیاسی به نفع مردم عادی پوساد و علیه پسران موروثی بود.

نکته جالب توجه و عجیب در رابطه با طراحی کلیسای جامع سنت باسیل مسکو این است که هویت معمار بنا همچنان مشخص نیست. سنت معتقد بود که این کلیسا توسط دو معمار، بارما و پستنیک ساخته شده است و البته جالب است که سازمان ثبت رسمی میراث فرهنگی روسیه "بارما و پستنیک یاکولف" را در فهرست خود قرار داده است. افسانه معتقد بود که ایوان معمار را کور کرد تا او نتواند این شاهکار را در جای دیگری بازسازی کند. بسیاری از مورخان قانع شده اند که این یک افسانه است چرا که معمار بعد ها در طراحی و ساخت کلیسای جامع بشارت در مسکو و همچنین در ساخت دیوارها و برج های کرملین کازان شرکت داشته است و در ساخت این بنا ها موثر بوده است.

بررسی سبک معماری کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

با توجه به این نکته که کلیسای جامع سنت باسیل مسکو هیچ مورد مشابهی در معماری روسیه معاصر یا مدرن ندارد، در سنت فرهنگی مسکووی و بیزانس به طور کلی منابع الهام‌بخش بارما و پست نیک مورد مناقشه هستند. یوژن ویوله لو دوک ریشه های اروپایی کلیسای جامع را رد کرد و معتقد بود که طاق های ستون دار آن بیزانسی و در نهایت آسیایی است و در کنار این مورد، نکته جالب توجه وجود این مورد است که یک فرضیه مدرن "آسیایی" کلیسای جامع را بازسازی مسجد قلشاریف می داند که پس از محاصره کازان توسط نیروهای روسی ویران شده بود. نویسندگان روسی قرن نوزدهم که از ایوان زابلین در نوشته های خود یاد کرده اند بر تأثیر کلیساهای چوبی بومی شمال کشور بر کل خاک روسیه تأکید کرده اند.

دیوید واتکین همچنین در مورد ترکیبی از ریشه های روسی و بیزانسی نوشت و کلیسای جامع را "نقطه اوج" معماری چوبی بومی روسی نامید. این کلیسا ترکیبی از طرح چند لایه اولیه (1505-1508) قسمت برج ناقوس ایوان بزرگ، چادر مرکزی کلیسای معراج در کولومنسکویه (1530)، و شکل استوانه‌ای کلیسای سربریدن است. به گفته سرگئی پودیاپولسکی، کلیسای کولومنسکویه توسط پتروک مالی ایتالیایی ساخته شده است و اگرچه تاریخ جریان اصلی هنوز نظر او را نپذیرفته است اما آندری باتالوف سال تکمیل کلیسای دیاکوو را از 1547 تا 1560-70 تجدید نظر کرد و اشاره کرد که کلیسای ترینیتی اصلاً نمی‌توانست پیشینیان ملموسی داشته باشد.

دیمیتری شویدکوفسکی پیشنهاد کرد که شکل‌های «غیر محتمل» کلیسای شفاعت و کلیسای معراج در کولومنسکویه یک رنسانس ملی در حال ظهور را نشان می‌دهد و عناصر مسکووی اولیه را با تأثیر رنسانس ایتالیا در هم می‌آمیزد. گروه بزرگی از معماران و صنعتگران ایتالیایی به طور مداوم در سال‌های 1474-1539 و همچنین پناهندگان یونانی که پس از سقوط قسطنطنیه به شهر رسیدند، در مسکو کار کردند و این دو گروه به گفته شویدکوفسکی، به فرمانروایان مسکو در جعل دکترین روم سوم کمک کردند که نشان می دهد به نوبه خود جذب فرهنگ یونانی و ایتالیایی معاصر شده اند و آن را ترویج کردند. شویدکوفسکی به شباهت پلان کف کلیسای جامع به مفاهیم ایتالیایی آنتونیو دا سانگالو جوان و دوناتو برامانته اشاره کرد، اما به احتمال زیاد Trattato di architettura فیلارته است.

سایر محققان روسی به شباهت طرح‌های لئوناردو داوینچی اشاره کردند اما با توجه به شواهد تاریخی موجود او نمی‌توانست در مسکوی ایوان شناخته شده باشد اما نیکولای برونوف تأثیر این نمونه‌های اولیه را تشخیص داد ولی اهمیت آنها را درک نکرد. در اواسط قرن شانزدهم، مسکو دارای معماران محلی بود که در سنت، طراحی معماری و فرهنگ های ایتالیایی آموزش دیده بودند و این فرهنگ در زمان مشکلات از بین رفت بوده است. آندری باتالوف نوشته است که با قضاوت بر اساس تعداد عناصر بدیع معرفی شده در طراحی کلیسای ترینیتی به احتمال زیاد توسط صنعتگران آلمانی ساخته شده است. باتالوف و شویدکوفسکی خاطرنشان کردند که در زمان ایوان، آلمانی‌ها و انگلیسی‌ها جایگزین ایتالیایی‌ها شدند، اگرچه نفوذ آلمان بعداً در زمان سلطنت میخائیل رومانوف به اوج خود رسید و نفوذ آلمان به طور غیرمستقیم توسط ستون‌های روستایی کلیسای مرکزی پشتیبانی می شد اما این ویژگی در اروپای شمالی معاصر بیشتر از ایتالیا رایج بوده است.

بررسی دکوراسیون کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

معماران ایوان به‌جای پیروی از طرح‌بندی موقت اولیه (هفت کلیسا در اطراف هسته مرکزی)، پلان طبقه متقارن‌تری را با هشت کلیسای جانبی در اطراف هسته مرکزی سازه انتخاب کردند که «یک پلان کاملاً منسجم و منطقی» را ایجاد کرد وبا توجه به تصور اشتباه اخیر «ساختاری عاری از محدودیت یا دلیل» تحت تأثیر خاطره جنایات غیرمنطقی ایوان قرار نگرفت. هسته مرکزی و چهار کلیسای بزرگتر که روی چهار نقطه اصلی قطب نما قرار گرفته اند، هشت ضلعی هستند و چهار کلیسای کوچک تر که به صورت مورب قرار گرفته اند، مکعبی هستند و شکل آنها به سختی از طریق الحاقات بعدی قابل مشاهده است.

کلیساهای بزرگتر بر روی پایه های عظیم قرار دارند، در حالی که کلیساهای کوچکتر هر کدام بر روی یک سکوی بسیار برجسته قرار گرفته بودند که گویی در بالای زمین معلق هستند. اگرچه کلیساهای جانبی در تقارن کامل چیده شده اند، کلیسای جامع به طور کلی چنین نیست و نکته جالب این جا است که کلیسای مرکزی بزرگ‌تر به طور عمدی از مرکز هندسی کلیساهای جانبی به سمت غرب منحرف شده بود تا در ضلع شرقی آن بزرگ‌تر دیده شود و قرار گیرد. در نتیجه این تحولات و عدم تقارن محاسباتی ظریف در سازه مشاهده از شمال و جنوب یک شکل چند محوری پیچیده را ارائه می‌کند، در حالی که نمای غربی رو به کرملین، به‌طور مناسب متقارن و یکپارچه به نظر می‌رسد.

در درون کلیسای مرکب هزارتویی از راهروهای طاق دار باریک و استوانه های عمودی کلیساها قرار دارد که امروزه کلیسای جامع از نه کلیسای کوچک تشکیل شده است. بزرگترین کلیسا، کلیسای شفاعت است که از داخل 46 متر (151 فوت) ارتفاع دارد اما مساحت آن تنها 64 متر مربع (690 فوت مربع) است اما با این وجود، عریض تر و هوا گیر تر از کلیسای کولومنسکویه با دیوارهای فوق العاده ضخیم است. راهروها به عنوان فضاهای داخلی عمل می کردند و راهروی غربی، مزین به یک سقف تخت و منحصر به فرد بوده است که دو برابر ارتفاع داشته است. ناقوس جدا شده کلیسای اصلی ترینیتی در جنوب غربی یا جنوب سازه اصلی قرار داشت. ن

قشه های اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم، ساختاری ساده با سه چادر سقفی را به تصویر می کشد که به احتمال زیاد با ورق فلز پوشانده شده است که هیچ ساختمان و سازه ای از این نوع تا به امروز باقی نمانده است، اگرچه در آن زمان رایج بود و در همه برج های گذرگاه اسکورودوم استفاده می شد.

بررسی ساختار کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

پایه های به کار رفته در سازه، همانطور که در قرون وسطی در مسکو مرسوم بوده است از سنگ سفید ساخته شده بودند و این در حالی است که خود کلیساها از آجر قرمز و یک ماده نسبتاً جدید ساخته شده بودند. بررسی‌های ساختاری نشان می‌دهد که سطح زیرزمین کاملاً در یک راستا قرار دارد که خود نشان‌دهنده استفاده از طراحی و اندازه‌ گیری حرفه‌ای در آن دوران است اما هر سطح در مراحل بعدی کمتر و کمتر منظم می‌شوند. مرمت‌کنندگانی که در سال‌های 1954 تا 1955 قسمت‌هایی از آجرکاری را مرمت و بازسازی کردند متوجه شدند که دیوارهای آجری عظیم، یک قاب چوبی داخلی را که در تمام ارتفاع کلیسا قرار دارد پنهان می‌کند و این قاب ساخته شده از گل میخ های نازک گره خورده، به عنوان یک مدل فضایی در اندازه واقعی از کلیسای جامع آینده ساخته شد و سپس به تدریج در سنگ تراشی جامد محصور شده است که این واقعیت، به تنهایی می تواند نشان دهنده شگفتی و عجاب انگیز بودن این کلیسای تاریخی باشد.

سازندگان مجذوب انعطاف‌پذیری فن‌آوری جدید موجود در سازه که از آجر به‌عنوان وسیله‌ای تزئینی هم در داخل و هم در بیرون استفاده می‌کردند و تا آنجا که ممکن بود آجرکاری را باز می‌گذاشتند شده بودند و جالب این جا است که زمانی که مکان نیازمند استفاده از دیوارهای سنگی بود، آن را با الگوی آجرکاری که بر روی گچ نقاشی شده بود تزئین می کردند. یک طرح نو و خلاقانه که توسط کلیسا معرفی شد، استفاده از وسایل «معماری» برای تزئین بیرونی سازه کلیسا بود. مجسمه ها و نمادهای مقدس به کار رفته در معماری قبلی روسیه کاملاً از بین رفته اند و زیورآلات گلی موجود در مجموعه بعد ها اضفه شده است اما درعوض، کلیسا دارای تنوع عناصر معماری سه بعدی است که با محوریت آجر ها طراحی و اجرا شده اند.

بررسی رنگ های کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

ساختار کلیسا رنگ های روشن و تیره امروزی خود را در چندین مرحله از دهه 1680 تا 1848 به دست آورد و نگرش هنرمندان و فرهنگیان روسیه به رنگ در قرن هفدهم به نفع رنگ های روشن تغییر کرد. هنر شمایل‌ نگاری و نقاشی دیواری رشد انفجاری و بسیار پر جهشی را در تعداد رنگ‌ها، انواع رنگ‌ها و ترکیب‌های رنگی را تجربه کرد.
25 صندلی از مرجع کتاب مقدس در ساختار ساختمان با افزودن هشت گنبد پیازی کوچک در اطراف چادر مرکزی، چهار گنبد در اطراف کلیسای ضلع غربی و چهار گنبد در جای دیگر اشاره شده است. این ترتیب بیشتر در قرن هفدهم باقی ماند و دیوارهای کلیسا به نسبت تقریباً مساوی، آجرکاری قرمز رنگ یا تقلیدی از آجرهای نقاشی شده با تزئینات سفید را در هم آمیخته است.

گنبدها که با قلع پوشانده شده بودند، به طور یکنواخت طلاکاری شده بودند و ترکیبی کاملا روشن اما نسبتاً سنتی از رنگ‌های سفید، قرمز و طلایی ایجاد کردند و استفاده متوسط از درج‌های سرامیکی سبز و آبی رنگین کمان را همانطور که کتاب مقدس تجویز می‌کند، فراهم می‌کرد. در حالی که مورخان در مورد رنگ گنبدهای قرن شانزدهم اتفاق نظر دارند انا آنها در برخی موارد دارای بحث و اختلاف نظر هستند. بوریس ادینگ در کتاب های خود با اشاره به این موضوع نوشته است که سازندگان و هنرمندان کلیسا به احتمال زیاد سازه را به شکل پیازی مشابه گنبدهای امروزی طراحی کرده بودند و همان را به اجرا درآورده اند. با این حال، هر دو کلیساهای کولومنسکویه و دیاکوو دارای گنبدهای نیمکره‌ای مسطح هستند و بارما و پستنیک می‌توانستند از همین نوع استفاده کنند.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1583 تا 1596

کلیسای اصلی ترینیتی در سال 1583 سوخت و تا سال 1593 بازسازی شد و به دنبال اتفاقات آن سال ها نهمین محراب که به وقف ریحان فول برای مسیح (1460-1552) رسیده بود، در سال 1588 در کنار محراب شمال شرقی سه پدرسالار اضافه شد. ایوان تبارک در سال 1589 در محوطه کلیسا به خاک سپرده شد و پناهگاهی به یاد او در سال 1672 در داخل طاق دار جنوب شرقی تاسیس شد. طاق پناهگاه سنت ریحان به عنوان یک نقطه مرجع در ارزیابی کیفیت سنگ تراشی و مهندسی مسکویی در این سازه زیبا عمل می کند و به‌ عنوان یکی از اولین طاق‌های نوع خود، نشان‌دهنده میانگین صنایع مهندسی است که یک دهه بعد در کلیسای تثلیث در خوروشوو (تکمیل شده در سال 1596) به اوج خود رسید. ساختمان‌های نیمه اول قرن هفدهم فاقد اصلاحات اواخر قرن 16 هستند که مهارت ضعیف ساخت و ساز را با دیوارهای ضخیم‌تر و طاق‌های سنگین‌تر جبران می‌کند.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1680 تا 1683

دومین بخش از بازسازی های توسعه ای کلیسای جامع سنت باسیل مسکو که قطعا مهم‌ ترین دور بازسازی و گسترش هم بود در سال‌های 1680 تا 1683 صورت گرفت. تمام قسمت های کلیسا ظاهر خود را حفظ کردند اما الحاقات گذرگاه طبقه همکف و سکوی طبقه اول آنقدر عمیق بود که نیکولای برونوف کلیسایی مرکب را از یک ساختمان قدیمی و یک اثر مستقل که کلیسای تثلیث «جدید» را در خود جای داده بود، بازسازی کرد و سازه ای که زمانی گروهی متشکل از نه کلیسای مستقل روی یک سکوی مشترک بود، به معبدی یکپارچه تبدیل شد. طاق‌های طبقه همکف کلیسا که قبلاً باز بودند با دیوارهای آجری بسیار مرغوب پر شده بودند و فضای جدید محراب هایی از سیزده کلیسای چوبی سابق را در خود جای داده بود که در محل اعدام ایوان در میدان سرخ برپا شده بودند. سرپناه های چوبی بالای سکوی طبقه اول و پله ها که مهم ترین علت آتش سوزی های مکرر در این بخش بود با آجر بازسازی شد و گالری های پیچیده امروزی با سقف های چادری بالای ایوان ها و دهلیزها را ایجاد کرد که امروزه از بزرگ ترین و زیباترین شاهکارهای هنری در دنیا محسوب می شود.

ناقوس قدیمی این شاهکار هنری روس جدا شده، تخریب شد و زیرزمین مربع آن برای یک برج ناقوس جدید مورد استفاده قرار گرفت تا به کاربردی ترین شکل ممکن از آن استفاده و بهره برداری شود. سقف تک چادری بلند این برج ناقوس که به سبک بومی دوران سلطنت الکسیس اول ساخته شده بود، ظاهر کلیسای جامع را به طور قابل توجهی تغییر داد و وزنه ای نامتقارن و بسیار قدرتمند به سازه کلی کلیسا اضافه کرد که این تأثیر بیشتر در نماهای جنوبی و شرقی (همانطور که در زریادیه مشاهده می شود) مشهود است، اگرچه برج ناقوس به اندازه ای بزرگ است که از سمت غرب دیده می شود.

اولین نقاشی های دیواری زینتی در کلیسای جامع در همان دوره ظاهر شد که با تزئینات گل در داخل گالری های جدید شروع شد و برج ها الگوی آجرکاری اولیه خود را حفظ کردند وسرانجام در سال 1683، کلیسا با یک قرنیز کاشی کاری شده به رنگ زرد و آبی تزئین شد که تاریخچه مکتوب کلیسا را به خط اسلاوی قدیمی نشان می داد.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1737 تا 1784

در سال 1737 کلیسا در اثر آتش سوزی عظیم آسیب دید و بعداً توسط ایوان میچورین بازسازی شد. البته ناگفته نماند که کتیبه های ساخته شده در سال 1683 در طی تعمیرات و بازسازی خراب یا حذف شدند اما کلیسا اولین نقاشی های دیواری تلویحی خود را در داخل سازه به دست آورد و تمام دیوارهای بیرونی و داخلی دو طبقه اول با تزیینات گلی پوشیده شده بود. برج ناقوس از طریق یک ضمیمه طبقه همکف به کلیسا متصل می‌شد و آخرین طاق‌های باز باقی‌مانده از طاق‌نمای طبقه همکف سابق در همان دوره پر شدند.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1800 تا 1848

نقاشی‌های میدان سرخ توسط فئودور آلکسیف در سال‌های 1800-1802 ساخته شده‌اند و نشان می‌ دهند که در این زمان کلیسای جامع سنت باسیل مسکو در مجموعه‌ای از ساختمان‌های تجاری ظاهراً آشفته محصور بوده است و ردیف‌هایی از مغازه‌ها میدان سرخ را به حیاطی مستطیل و بسته تبدیل کرده بودند. در سال 1800 فضای بین دیوار کرملین و کلیسا هنوز توسط خندقی اشغال شده بود که بزرگ تر از خود کلیسای جامع سنت باسیل مسکو بود. این خندق برای آماده سازی برای تاجگذاری اسکندر اول در سال 1801 پر شد و سربازان ارتش فرانسه که در سال 1812 مسکو را اشغال کردند از کلیسا به عنوان اصطبل برای نگهداری اسب های جنگی استفاده کردند و هر چیزی را که ارزش گرفتن داشت غارت کردند و برای خود برداشتند.

کلیسای جامع سنت باسیل مسکو در اثر آتش سوزی مسکو (1812) که کیتای گورود را با خاک یکسان کرد اما به علت عدم توانایی سربازان ارتش فرانسه در منفجر کردن آن طبق دستور ناپلئون در امان ماند و از این سانحه هولناک جان سالم به در برد. طراحی فضای داخلی کلیسا در سال 1813 و طراحی نمای بیرونی این کلیسا در سال 1816 تعمیر و بازسازی شد و نکته جالب توجه در مورد این بازسازی این است که دست اند در کاران پروژه ساخت و ساز و بازسازی ترجیح دادند که به جای جایگزینی کاشی‌های سرامیکی از دست رفته در بخش های اصلی کلیسا، آن بخش ها را به سادگی با سقف حلبی بپوشانند

سرنوشت فضای بیرونی و محیط نزدیک به کلیسا از سال 1813 موضوع مناقشه و بحث بین برنامه ریزان شهری و مهندسان متخصص در زمینه راه و شهرسازی و سازه ها بوده است. در رابطه با حل این مشکل، ویلیام هستی اسکاتلندی پیشنهاد کرد که فضای اطراف کلیسا و تمام مسیر ها تا رودخانه مسکو کاملا تخلیه و با روش های پیشنهادی پاکسازی شود. در واقع طرح هستی پتانسیل این را داشت که شهر را به‌ طور کامل و بنیادی متحول کند اما او در این مبارزه سخت به مخالفان طرح خود باخت و طرح‌ های پیشنهادی رقیبان وی سرانجام توسط الکساندر اول در دسامبر 1817 تأیید شد وتصمیم گیری مشخصی در رابطه با پاکسازی آوارهای اطراف کلیسا در سال 1816 صادر شد و حکمی بود بر پایان تمام مناقشات و جدل های بین طرفین.

با این وجود، بازسازی واقعی توسط جوزف بوو منجر به پاکسازی آوار و ایجاد میدان Vasilyevskaya (سنت باسیل) بین کلیسا و دیوار کرملین با از بین برداشتن فاصله مزاحم کرملین بین کلیسا و رودخانه Moskva شد. میدان سرخ به سمت رودخانه راه خود را پیدا کرد و طبق جمله ای معروف در این رابطه، «به این ترتیب سنت باسیل تاج سر بریده تپه را بر سر گذاشت». بوو دیوار تراس سنگی را ساخت که کلیسا را از سنگ فرش خیابان موسکوورتسکایا جدا می کرد و ضلع جنوبی تراس مجموعه در سال 1834 تکمیل شد اما با این وجود تعمیرات جزئی بنا تا سال 1848 ادامه یافت تا زمانی که گنبدها رنگ امروزی خود را به دست آوردند این روند ادامه داشت.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1890 تا 1914

جوامع محافظه‌کار وضعیت کلیسا را زیر نظر داشتند و خواستار بازسازی مناسب در طول دهه‌های 1880 و 1890 شدند اما به دلیل کمبود بودجه و مشکلات اقتصادی ناشی از آن، این درخواست ها مرتباً به تعویق افتاد. نکته مهم دیگری که در این باره وجود داشت این بود که مجموعه کلیسا برای خود پشتوانه ای نداشت و فقط می‌ توانست به کمک‌ های مالی که از طریق مبارزات عمومی جمع‌آوری می‌شد تکیه کند زیرا مقامات ملی در سن پترزبورگ و مسئولان محلی در مسکو از تأمین مالی بودجه‌های دولتی و شهرداری در این مورد جلوگیری کردند. در پی این جدل ها و اتفاقات، نهایتا در سال 1899 نیکلاس دوم با اکراه اعلام کرد که تخصیص این اعتبارات برای پرداخت هزینه های کلیسا ضروری است اما باز هم تمام ادارات دولتی و شهرداری مطبوع از جمله شورای مقدس تامین مالی را رد کردند. بازسازی بنای کلیسا و محوطه اطراف آن با سرپرستی و نظارت آندری پاولینوف (متوفی 1898) و هم چنین سرگئی سولوویف از 1896 تا 1909 ادامه یافت و در مجموع، آن ها توانستند حدود 100000 روبل روسیه را برای پیشبرد اهداف خود در این زمینه جمع آوری کنند.

مرمت با تعویض سقف گنبدها آغاز شد و سولوویوف سقف قلع چادر اصلی نصب شده در دهه 1810 را برداشت به این دلیل که بسیاری از کاشی های اصلی گم شده بودند و سایر کاشی ها تغییر رنگ داده بودند، در نتیجه پس از یک بحث طولانی و مشکلات فراوان، کل مجموعه کاشی های سقف چادری با کاشی های جدید جایگزین شد. تصمیم مشکوک دیگری اجازه استفاده از آجرهای استاندارد را داد که کوچکتر از آجرهای اصلی قرن شانزدهم بودند که مرمتگران در این مورد موافق بودند که نقاشی قرن نوزدهم باید با "بازآفرینی واقعی" الگوهای تاریخی جایگزین شود، اما اینها باید بر اساس مینیاتورهای قرون وسطایی بازسازی و استنتاج می شدند. در پایان، سولوویف و مشاورانش ترکیبی از قرمز تیره با سبز تیره را انتخاب کردند که تا به امروز حفظ شده است و زیبایی بسیار زیادی را به بنای کلیسا هدیه کرده است. نکته جالب توجه دیگر آن است که در سال 1908، کلیسا اولین سیستم گرمایش هوای گرم خود را دریافت کرد که به دلیل تلفات گرما در مجاری هوای طولانی به خوبی کار نمی کرد و تنها محراب های شرقی و شمالی را گرم می کرد. در سال 1913 با یک سیستم گرمایش آب پمپ شده که به بقیه کلیسا خدمت می کرد، تکمیل شد و این مشکلات هم مانند گذشته حل شدند.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1918 تا 1941

در طول جنگ جهانی اول، کلیسا توسط پروتویرئوس یوان وستورگوف، واعظ ملی‌گرا و رهبر اتحادیه صد سیاه‌ گرای مردم روسیه اداره می‌شد. وستورگوف در سال 1918 توسط بلشویک‌ها به بهانه اختلاس اموال ملی شده کلیسا دستگیر شد و در سال 1919 اعدام شد. برنامه ریزان بلشویک پس از تشییع جنازه لنین (ژانویه 1924) به فکر تخریب کلیسا بودند اما در نیمه اول دهه 1930، کلیسا به مانعی برای اجرا و پیشرفت طرح‌ های شهری جوزف استالین تبدیل شد که توسط رئیس حزب مسکو، لازار کاگانوویچ، "روح متحرک پشت بازسازی پایتخت" بدل شد.

درگیری بین محافظان، به ویژه پیتر بارانوفسکی، و دولت حداقل تا سال 1936 ادامه یافت و افسانه های شهری را به وجود آورد. به طور کلی و خاص، داستانی که اغلب گفته می شود این است که کاگانوویچ در فرآیند طراحی میدان سرخ بدون آن مدلی از کلیسا را انتخاب کرد و استالین به تندی پاسخ داد: "لازار، آن را برگردان!" و به طور مشابه، طراح ارشد استالین، معمار ولادیمیر سمیونوف، ظاهراً جرأت کرد "زمانی که رهبر مدلی از کلیسا را برداشت تا ببیند بدون آن میدان سرخ چگونه به نظر می رسد" آرنج استالین را بگیرد و سرگئی چرنیشوف، کارمند نایب و جانشین او شد. در پاییز سال 1933، کلیسا از فهرست میراث ملی حذف شد و بارانوفسکی برای انجام یک بررسی در آخرین لحظه از کلیسایی که برای تخریب برنامه ریزی شده بود احضار شد و سپس به دلیل مخالفت هایش در این مورد دستگیر شد. در حالی که او دوره خود را در گولاگ خدمت می کرد، نگرش ها تغییر کرد و تا سال 1937 حتی برنامه ریزان بلشویک تندرو اعتراف کردند که باید از کلیسا در امان بود و در بهار 1939، احتمالاً به این دلیل که تخریب مجدداً در دستور کار قرار گرفت درب کلیسا قفل شد.

بررسی فرایند توسعه کلیسای جامع سنت باسیل مسکو از سال 1947 تا به امروز

در اولین سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، پیمانکاران و مرمت کاران، طاق‌ ها و ستون‌ های تاریخی طبقه همکف را که سکوی طبقه اول را پشتیبانی می‌ کردند بازسازی کردند، سقف‌های طاق‌ دار و قوس‌ دار در گالری‌ ها را پاکسازی کردند و نقاشی‌ های دیواری نقاشی روغنی قرن نوزدهمی را از داخل کلیسا ها حذف کردند. دور دیگری از تعمیرات و بازسازی که توسط نیکولای سوبولف در سال‌های 1954-1955 رهبری شد، رنگ اصلی را به تقلید از آجر ترمیم کرد و به مرمت‌ کنندگان اجازه داد تا در سنگ‌ تراشی‌های قدیمی حفاری کنند و قاب چوبی داخل آن آشکار شد و در دهه 1960، پوشش قلع گنبدها با مس جایگزین شد. آخرین دور بازسازی در سپتامبر 2008 با گشایش پناهگاه بازسازی شده سنت الکساندر سویرسکی تکمیل شد و این ساختمان هنوز تا حدی به عنوان موزه مورد استفاده قرار می گیرد و از سال 1991، گاهی اوقات برای خدمات کلیسای ارتدکس روسیه استفاده می شود. از سال 1997 خدمات مسیحیان ارتدکس به طور منظم برگزار می شود و امروزه هر یکشنبه در کلیسای سنت باسیل، مراسم عبادت الهی در ساعت 10 صبح با یک آکاتیست به سنت باسیل برگزار می شود.

بررسی نام گذاری کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

این ساختمان، که در اصل به عنوان «کلیسای ترینیتی» شناخته می‌شد در 12 ژوئیه 1561 تقدیس شد و متعاقباً به مقام یک سوبور ارتقا یافت و طبق سنت، "تثلیث" به شرقی ترین مکان مقدس تثلیث مقدس اطلاق می شود، در حالی که محراب مرکزی کلیسا به شفاعت حضرت مریم اختصاص دارد. همراه با غربی ترین مکان مقدس ورود به اورشلیم، این پناهگاه ها محور اصلی شرقی-غربی (مسیح، مریم، تثلیث مقدس) را تشکیل می دهند، در حالی که سایر مقدسات به قدیسان اختصاص داده شده است. نام «کلیسای شفاعت» بعداً مورد استفاده قرار گرفت زیرا همزیستی با کلیسای ترینیتی علت این نام گذاری بود. از اواخر قرن شانزدهم تا پایان قرن هفدهم، کلیسای جامع با اشاره به کلیسای ورودی به اورشلیم و همچنین به نقش مقدس آن در مراسم مذهبی، عموماً اورشلیم نامیده می شد که سرانجام نام واسیلی (ریحان) تبارک، که در حین ساخت و ساز درگذشت و در محل دفن شد، در آغاز قرن هفدهم به کلیسا ملحق شد.

سنت کنونی روسیه دو نام کلیسا را می پذیرد: رسمی «کلیسای شفاعت در خندق» (به طور کامل، «کلیسای شفاعت مقدس الهیات مقدس در خندق»)، و «معبد ریحان مبارک". هنگامی که این نام ها با هم فهرست می شوند نام دوم، که غیر رسمی است، همیشه دوم ذکر می شود. ترجمه‌های رایج غربی «Cathedral of Basil the Blessed» و «Saint Basil's Cathedral» به اشتباه جایگاه کلیسای جامع را به کلیسای باسیل اعطا می‌کنند، اما با این وجود حتی در ادبیات آکادمیک به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند که این چالش ها همیشه جای بحث فراوانی داشته اند.

بررسی تاثیر دینی و اجتماعی کلیسای جامع سنت باسیل مسکو

در روز تقدیس آن، کلیسا خود بخشی از تاوماتورژی ارتدکس شد و طبق افسانه ها، نهمین کلیسای "مفقود" آن (دقیقاً یک پناهگاه) طی مراسمی با حضور تزار ایوان چهارم، متروپولیتن ماکاریوس با مداخله الهی سنت تیخون به طور معجزه آسایی پیدا شد و وقایع نگار پیسکاریوف در ربع دوم قرن هفدهم در این باره نوشت:
و تزار با تزاریتسا ناستازیا و متروپولیتن ماکاریوس به وقف کلیسای مذکور آمد و نماد سنت نیکلاس عجایب‌ کار را که از ویاتکا آمده بود آورد و شروع به اقامه نماز با آب مقدس کردند و تزار با دستان خود پایگاه را لمس کرد و سازندگان دیدند که پناهگاه دیگری ظاهر شد و به تزار گفتند و تزار و متروپولیتن و همه روحانیون از یافتن مکان مقدس دیگری شگفت زده شدند و تزار دستور داد که آن را به نیکلاس تقدیم کنند ...
— تواریخ پیسکاریوف، 1560 (7068 در تقویم بیزانسی)

ساخت طاق‌ های طبقه همکف دور تا دور در دهه 1680 نه مجموعه کلیسای جامع اصلی را در یک ساختمان واحد متحد کرد که پیش از این، روحانیون و عموم مردم آن را به عنوان 9 کلیسای متمایز در یک پایگاه مشترک، تمثیلی تعمیم یافته از شهر بهشتی ارتدکس شبیه به شهرهای خارق العاده مینیاتورهای قرون وسطایی می دانستند. در دوردست، کلیساهای جداگانه ای که بر فراز پایه خود برافراشته بودند، شبیه برج ها و کلیساهای یک ارگ دوردست بود که بر فراز دیوار دفاعی بلند شده بود و تمثیل انتزاعی با مراسم مذهبی واقعی که در آن کلیسا نقش معبد کتاب مقدس در اورشلیم را بازی می کرد، تقویت شد:
پایتخت، مسکو، به سه بخش تقسیم می شود. اولین آنها که کیتای گورود نام دارد با یک دیوار ضخیم محکم احاطه شده است که این مجموعه شامل یک کلیسای زیبای فوق‌العاده است که همه آن با سنگ‌های قیمتی درخشان پوشیده شده است که اورشلیم نام دارد. این مقصد پیاده روی سالانه یکشنبه نخل است، زمانی که شاهزاده بزرگ باید الاغی را که پدرسالار را حمل می کند، از کلیسای مریم مقدس به کلیسای اورشلیم که در کنار دیوارهای ارگ قرار دارد هدایت کند. اینجا جایی است که سرشناس ترین خانواده های شاهزاده، اصیل و بازرگان زندگی می کنند و اینجا نیز بازار اصلی مسکویت است: میدان تجارت به صورت یک مستطیل آجری ساخته شده است که در هر طرف آن بیست مسیر وجود دارد که تجار مغازه ها و زیرزمین های خود را در آنجا دارند...
- پیتر پتریوس، تاریخ دوک نشین بزرگ مسکو، 1620

کلیسای سنت باسیل

معبد تثلیث مقدس نیز اورشلیم نامیده می شود و پدرسالار در حالی که روی نخل می‌نشیند توسط سزار معرفی می‌شود. معبد تثلیث مقدس که اورشلیم نیز نامیده می شود، جایی که تزار در جشن نخل، پاتریارک را که روی الاغی نشسته است، هدایت می کند.
-افسانه نقشه پیتر از مسکو، 1597، همانطور که در اطلس Bleau بازتولید شده است

آخرین پیاده روی خر (хождение на осляти) در سال 1693 انجام شد و میخائیل پتروویچ کودریاوتسف خاطرنشان کرد که همه راهپیمایی‌های متقابل آن دوره، همانطور که پتریوس توصیف می‌کند، از کلیسای Dormition آغاز می‌شد، از دروازه سنت فرول (ناجی) عبور می‌کرد و به کلیسای جامع ترینیتی ختم می‌شد و برای این صفوف، کرملین خود به معبدی در فضای باز تبدیل شد که به درستی از "نارتکس" (میدان کلیسای جامع) در غرب، از طریق "درهای سلطنتی" (دروازه ناجی)، تا "مقدس" (کلیسای جامع تثلیث) در شرق ادامه داشت.

سنت کرملین را مرکز مسکو می‌نامد اما مرکز هندسی حلقه باغ که برای اولین بار به عنوان دیوار دفاعی اسکورودوم در دهه 1590 تأسیس شد و در خارج از دیوار کرملین قرار دارد، همزمان با کلیسای جامع در یک منطقه هستند. پیوتر گلدنبرگ (1902-1971)، که این مفهوم را در سال 1947 رایج کرد، همچنان کرملین را به عنوان بذر شروع سیستم شعاعی-مترکز مسکو می‌ دانست و علی‌ رغم پیشنهاد قبلی الکساندر چایانوف مبنی بر اینکه این سیستم اصلاً متمرکز نیست، وی به فعالیت های خود ادامه داد.

کلیسای سنت باسیل

در دهه 1960 گنادی موکیف (متولد 1932) مفهوم متفاوتی از رشد تاریخی مسکو را تدوین کرد. به گفته موکیف، مسکو قرون وسطایی، که توسط مرزهای طبیعی رودخانه‌های مسکوا و نگلینایا محدود شده بود، عمدتاً در جهت شمال شرقی به سمت پوساد کیتای گورود و فراتر از آن رشد کرد و جاده اصلی که کرملین را به کیتای گورود متصل می‌کند از دروازه سنت فرول (ناجی) می‌گذرد و بلافاصله پس از آن به حداقل دو خیابان شعاعی (ایلینکا و واروارکا کنونی) منتهی می‌شود و میدان بازار مرکزی را تشکیل می‌دهد. در قرن چهاردهم، شهر تا حد زیادی در دو نیمه متعادل، کرملین و کیتای گورود قرار داشت، که توسط یک بازار از هم جدا شده بودند، اما در پایان قرن بیشتر در امتداد محور شمال شرقی گسترش یافت دو مرکز ثانویه در غرب و جنوب شبکه های خیابانی خود را ایجاد کردند، اما توسعه آنها تا زمان حل مشکلات به تعویق افتاد.

کلیسای سنت باسیل

مشاهده تیزر بسیار زیبا از شهر مسکو: شهر مسکو از نمای بالا

برندهای ساختمانی مقالات ساختمانی این مقاله را پسندیدید؟
برای دوستانتان در پیام رسان های معروف به اشتراک بگذارید. ارسال شما به ما کمک می کند همواره بهترین مطالب جهان را با بالاترین کیفیت ارائه کنیم. ←